سپهری، سهراب (نقاش، شاعر)

1359-1307. زاده کاشان . به سبب تعمق در اندیشه عرفانی و کوشش های نوآورانه اش در بهره گیری از دستاوردهای زیبایی شناختی شرق و غرب، جایگاهی خاص در تاریخ هنرو ادب معاصر ایران دارد.

او پس از سفر به تهران از کاشان، به دانشکده هنرهای زیبای تهران وارد شد (1327). با انجمن “خروس جنگی” ارتباط یافت (1328). در سال 1336 برای ادامه هنرآموزی به پاریس رفت. در اولین بی ینال تهران شرکت کرد (1337). پس از بازگشت به ایران و مشارکت در دومین بی ینال تهران به منظور مطالعه هنر خاور دور رهسپار ژاپن شد (1339). با ارائه نقاشی هایش در تالار رضا عباسی، خود را چون هنرمندی صاحب سبک شناسانید (1340). در همین زمان، از مشاغل دولتی یکسره کناره گرفت. پس از آن، سفرهایی مکرر به کشورهای اروپایی و آسیایی و امریکا کرد و آثارش را در ایران و خارج از کشور به نمایش گذاشت.

سهراب سپهری کار جدی خود را در مقام نقاش با یک سلسله تصویرهای برگرفته و خلاصه شده از طبیعت آغاز می کند. نخستین آبرنگ ها و گواش های او را می توان بازنمایی لحظه های تجربه شاعرانه در جهان اشیا دانست. حرکت آزاد و شتابان قلم مو، درهم شدن رنگماده، تاکید بر تباین های رنگی و استفاده از عوامل تمرکز دهنده در فضای دوبعدی از جمله مشخصات آثار این دوره اند. از جمله اثار نقاشی وی می توان به طبیعت بیجان و منظره کویری اشاره کرد.چندی نمی گذرد که او با کسب مهارت در طراحی خوشنویسانه، کشف ارزش فضای خالی مثبت در ترکیب بندی و رنگ گزینی محدودتر، گرایشی بارز به زیبایی شناسی نقاشی “ذن” از خود بروز می دهد.

تلخیص و تقطیر شکل ها، تاکید بر ریتم خطها و لکه های بیانگر، نوجه به تعادل فضاهای پر و خالی و کاربست اسلوب رنگ آمیزی رقیق و سیال از جمله اصولی هستند که سپهری از آب – مرکب های خاور دور می آموزد.

پرده های تنه های درختان و نقاشی های انتزاعی هندسی در مجموع آثار سپهری همان قدر استثنایی و غیر مترقبه به نظر می آیند که طبیعت بی جان ها و مناظر معماری کویری او. سپهری میان پیکرنمایی و انتزاع مطلق، میان رویکرد حسی به واقعیت و عقلانیت سازماندهی تصویر در نوسان بود. او تجربیات صوری متنوع را عمدتا با تاکید بر اصل “خلاء” به هم پیوند می داد.