1309 – 1388، تهران. از نخستین ترویج کنندگان هنر مدرن در ایران به شمار می آید.

در نوجوانی فعالیت ادبی خود را آغاز کرد. از دانشکده هنرهای زیبای تهران فارغ التحصیل شد (1329) و سپس در رشته هنرهای دراماتیک آموزش دید. نمایشگاهی از نقاشی ها و مجسمه هایش در گالری رضا عباسی ترتیب داد (1340). در سه بی ینال تهران شرکت کرد و جایزه گرفت. همچنین در دهه چهل، مجسمه های او در بی ینال های پاریس و ونیز، سائوپائولو نمایش داده شد.

چندین نمایشگاه انفرادی در وین، فرانکفورت، لندن، مادرید، توکیو و شهرهای دیگر برپا داشت. بیش از چندین سال است در اسپانیا اقامت گزید و گه گاه به ایران می آمد. از آخرین نمایشگاه های انفرادی او در تهران به سال 1372 می توان نام برد. گالری “هنر جدید” برای معرفی هنر پیشرو و برپایی نمایشگاه هنرمندان نوپرداز توسط او تاسیس شد (1334).

ژاژه تباتبایی چه در نقاشی و چه در مجسمه هایش از فولکور ایران مایه می گیرد و به نحوی گذشته را به امروز می پیوندد. تخیل و طنز او به خصوص در مجسمه هایش آشکار می شود. او زباله های فلزی (قطعات اتومبیل، دوچرخه، وسایل خانه، ساعت های شکسته و غیره) را با وسواس انتخاب کرده و به هم جوش می دهد تا آدم ها، مرغ ها و حیوانات تخیلی افسانه ای خود را بیافریند.