• کاظمی، حسین (نقاش، سفالگر، معلم)

1302-1375.زاده تهران.

از پیشگامان جنبش هنر نوگرایی در ایران و از جمله هنرمندانی بود که با تکیه بر بینش شرقی به مدرنیسم روی کرد.

او از دانشکده هنرهای زیبای تهران فارغ التحصیل شد (1324). همین سال با چند اثر از جمله تک چهره ای از صادق هدایت، در نمایشگاه انجمن فرهنگی ایران و شوروی شرکت کرد. فعالیت هنری را با جدیت ادامه داد.

به اتفاق دوستانش نگارخانه آپادانا را بنیان نهاد و مجموعه تازه ای از نقاشی هایش را در آنجا در معرض تماشا گذاشت (1329). برای مطالعه و هنرآموزی به فرانسه رفت. طی اقامت طولانی در پاریس به معرفی کارهای خود پرداخت. پس از بازگشت به ایران، آثارش را در تالار رضا عباسی نمایش داد. در همین اوان دست به تجربه در سفالگری زد. سال های بعد در بی ینال های تهران، ونیز و چند نمایشگاه دیگر در ایران و دیگر کشورها شرکت کرد. چند سال رئیس هنرستان های هنرهای زیبا در تبریز و تهران بود (46-1337). تا سال مهاجرت به فرانسه (1359) به کار تدریس در هنرکده هنرهای تزئینی اشتغال داشت و مدتی نیز سرپرستی این هنرکده را برعهده گرفت.

در آثار اولیه حسین کاظمی دو گرایش مختلف را می توان به روشنی تشخیص داد. واقعگرایی به روش امپرسیونیست ها و نوعی تصویرسازی شاعرانه متاثر از نگارگری مکتب اصفهان. تدریجا گرایش دوم در کارش غالب آمد و به صورت کاربست مبالغه آمیز خطوط منحنی بروز کرد. تحول بعدی در کار کاظمی رویکرد به انتزاع کامل بود. در یک دوره، ترکیب بندی های بزرگ اندازه ای با ضربات سریع و موزون قلمو پدید آورد. در گام بعدی موفق شد نوعی هماهنگی متعادل میان سکون شکل های راست گوشه و پویایی خطوط خوشنویسانه برقرار سازد. مضمون تقابل و وحدت عناصر متضاد در نقاشی های نیمه انتزاعی متاخرش (به خصوص مجموعه گل و سنگ) بیان آشکارتری یافت.